به گزارش روابط عمومی اداره کل کتابخانه های عمومی استان اردبیل ، نشست تخصصی« «نگاهی به نسبت شعر و فلسفه» با حضور دانش آموختگان دانشجویان و پژوهشگران و علاقمندان این حوزه با سخنرانی، محسن باکفی، رئیس اداره توسعه کتابخانه ها و مشارکت های اداره کل؛ علی حسن زاده، علیرضا ارشادی فر و علی اسماعیلی از دانش آموختگان مقطع دکتری رشته فلسفه در سالن کنفرانس کتابخانه مرکزی استان برگزار شد.

رئیس اداره توسعه کتابخانه ها و مشارکت های اداره کل در این نشست طی سخنانی اظهارداشت:  ادبیات و فلسفه دو حوزه فکری هستند که از دیرباز تعامل عمیق و نسبت وثیقی باهم دارند و چگونگی تأثیر و تأثر این دو حوزه از یکدیگر همواره هم محل مناقشه و هم موجب تحول بوده است.

وی گفت: کتابخانه های عمومی استان، در سال های اخیر، خوشبختانه به عنوان میزبان جلسات هفتگی گروه های ادبی و اندیشه ورز مطرح بوده است به گونه ای که حلقه های مختلف مطالعات فلسفی از جمله افلاطون خوانی و جلسات انجمن های ادبی همچون کلک خیال، فضولی و... در محل کتابخانه های عمومی تشکیل می شود.

باکفی افزود: بر اساس ضرورت  نگاه میان رشته ای و با هدف تشکیل گروه های مطالعاتی در حوزه های مختلف علوم انسانی ، سلسله نشست های تخصصی برنامه ریزی شده  تا دانش آموختگان رشته های مختلف  در یک هم افزایی معرفتی، از دستاوردهای فکری و هنری هم بهره مند شوند.

رئیس اداره توسعه کتابخانه ها و کتابخوانی تصریح کرد: این امر در صورت استمرار برای طرفین منشأ اثرات و برکات فراوان خواهد بود و جلسه آتی در اواخر شهریور، در آستانه روز شعر و ادب فارسی، با مشارکت اساتید رشته های فلسفه، جامعه شناسی و ادبیات، با موضوع بررسی جلوه های رمانتیسم در شعر معاصر فارسی برگزار خواهد شد.

علیرضا ارشادی فرد نیز در سخنرانی خود با عنوان "شاعران در ستیزه" از ستیز شعر و فلسفه در یونان قرون پنجم و چهارم پیش از میلاد سخن گفت.

وی گفت: شاعران یونان باستان در وهله‌ی اول فیلسوفان را استهزا کردند و در وهله‌ی دوم آنها را به جرم آشوب و اغتشاش در نظم اجتماعی به محاکمه کشیدند. مصداق مورد نخست، نمایش‌نامه‌های کمیک و هجوآمیز آریستوفانس است و مصداق مورد دوم، محاکمه‌ی سقراط است که افلاطون در شماری از محاورات خود از جمله "آپولوژی" تصویری از آن ترسیم کرده است. از سوی دیگر، فلسفه نیز به نمایندگی افلاطون به دفاع از حقیقت در برابر دست‌درازی‌های شاعرانه و اساطیری پرداخته است.

وی در پایان نتیجه‌گیری کرد که در یونان باستان، شاعران در خدمت اساطیر پیشین بودند اما فیلسوفان در خدمت حقیقت عقلانی و دلیل ستیز شاعران با فیلسوفان همین بوده است.

علی اسماعیلی از دیگر سخنرانان این مراسم در گفتاری با عنوان "ابداع زندگی: نیچه و تراژدی" از شأن و اهمیت هنر و شعر در اندیشه‌ی نیچه سخن گفت و با نقل جمله‌ای از کتاب "زایش تراژدی" نیچه خاطرنشان کرد: از دید نیچه زندگی فقط و فقط به منزله‌ی پدیده‌ای زیباشناختی موجه است.

وی تصریح کرد: به زعم نیچه نظام‌های عقلانی، علمی، اساطیری، یا اخلاقی هرگز نمی‌توانند تصویر درستی از چیستی هستی و زندگی ارائه دهند و فقط هنر (تراژدی شاعران یونانی؛ اپراهای ریشارد واگنر) به دلیل پذیرش ناتمامیت نهفته در ذات هستی می‌تواند زندگی را توجیه و زیستنی کند.

در پایان، علی حسن‌زاده در سخنرانی خود با عنوان "شبان امر نو" به نسبت شعر، حقیقت و فلسفه در نزد هایدگر و بدیو پرداخت.

وی عنوان کرد:  هایدگر بر این عقیده بود که پیش از ظهور متافیزیک با افلاطون، شعر و فلسفه دو ساحت جدا نبودند و تمام فیلسوفان بزرگ پیشاسقراطی در عین حال شاعر بودند و به شعر می‌اندیشدند اما با افلاطون زبان گزاره‌ای (زبان علم و ریاضیات مدنظر اتمیسم منطقی) حقیقت را از آن خود ساخت و تفکر را مسخ کرد.

حسن زاده گفت:  هایدگر ادعا می‌کند که برای نجات فلسفه، کشف دوباره‌ی هستی و نجات زمین و انسانها، فلسفه باید به شعر تمسک جوید و آدمیان سکونت شاعرانه در پیش گیرند.

وی خاطر نشان کرد:  آلن بدیو نیز به مانند هایدگر زبان گزاره‌ای را طرد می‌کند و معتقد است که شعر هستی را از نو متولد کرده حقیقت را بیان می‌کند. اما به خلاف هایدگر، علم و ریاضیات و سیاست را نیز با هنر و شعر هم‌مرتبه و محمل ظهور حقیقت می‌داند. بنابراین از نظر او، فلسفه نباید کاملا ریاضیاتی یا شاعرانه یا سیاسی گردد بلکه با حفظ فاصله از آن‌ها حقیقت سربرآورده در آن‌ها را از معانی رمانتیک بزداید و به یک معنا ناطور و شبان امر نو باشد.