به گزارش ادارهکل روابط عمومی و امور بینالملل نهاد کتابخانههای عمومی کشور، نشست «خانهای برای خواندن: نقش خانواده در توسعه آگاهی و خواندن» به مناسبت گرامیداشت هفته کتاب و در راستای تقویت فعالیتهای علمی و فرهنگی نهاد، سهشنبه ۲۰ آبانماه، با حضور زهرا محسنیفرد؛ جامعهشناس و پژوهشگر حوزه کودک و نوجوان و رضوان خرمیان؛ ناشر، نویسنده و فعال ادبی در حوزه کودک و نوجوان، در سالن جلسات ستاد مرکزی نهاد کتابخانههای عمومی کشور برگزار شد.
در ابتدای جلسه، زهرا محسنیفرد؛ جامعهشناس و پژوهشگر حوزه کودک و نوجوان، با تاکید بر اینکه واحد هر چیزی در جامعه ایران، خانواده است که در هیچ کشوری نظیر ندارد، گفت: نقطه آغازین یک تحول برای نوجوان، کودک، زن و سالمند از خانواده است. در بخشی از طبقه متوسط شهری، همین که والدین کتاب نمیخوانند، ولی دوست دارند که فرزندانشان کتابخوان شوند، بهنظر من اتفاق خوبی است، ولی باید اینکه چه بخوانند و در چه زمانی بخوانند را راهبری کنند.
وی تصریح کرد: باید به سراغ کودکان و نوجوانان برویم و آنها را به سفیرانی تبدیل کنیم که کتاب را به درون خانه و خانواده ببرند. بزرگسالان و والدین باید کتاب کودک و نوجوان بخوانند تا جهان را از زاویه کودک ببینند، چون در فهمیدن دانشآموز و کودک اثر دارد. طبق آمار، بیشترین مخاطبان کتابداران نوجوانان هستند. جدیترین مشکل در خانوادهها، ملال و کِسِلی است و خانواده، از چیزی که ملالآور باشد فراری است؛ پس اگر کتاب، برای خانواده چیزی باشد که رفع ملال کند، یعنی ارزان، خوشخوان و بیطبقه باشد، از آن استقبال میکنند. امروزه خانوادهها نمیتوانند کتاب بخرند. چون به کالای لوکس تبدیل شده است. اگر مسائل جامعه ایران را ببینیم و تشخیص دهیم کدام مسئله اجتماعی در اولویت است، قطعا یکی از مسائل ویژه ما دوقطبی شدن و نداشتن مسئله جمعی و حافظه جمعی است. در این شرایط، دیگر کتاب ابزار نیست بلکه هدف است، چراکه نیاز تمام جامعه امروز ایران، مطالعه است و کتابداران میتوانند در این زمینه، نقش مهم و تاریخی داشته باشند.
این پژوهشگر حوزه کودک و نوجوان در پایان سخنان خود، پیشنهاد داد تا تجربیات و خدماتی در کتابخانهها طراحی شوند که برای بخشهای قابلتوجه جامعه باشد، ملالآور نباشد و در ارتباطگیری با خانواده موفق باشد تا فرهنگ کتابخوانی در خانه و خانواده جایگاه بگیرد.
سپس، رضوان خرمیان؛ ناشر، نویسنده و فعال ادبی در حوزه کودک و نوجوان، با اشاره به این نکته که در خانه باید حتیالمقدور یک کتابخانه کوچکی باشد تا بچهها از آن تاثیر بگیرند، گفت: عموما پدر و مادرهای دهه شصتی، کسانی هستند که کتاب را دوست دارند ولی کتاب نمیخوانند و دوست دارند که فرزندانشان کتابخوان باشند. اما باید به این نکته توجه کرد که کودک مشاهده میکند و وقتی پدر و مادر را در حال مطالعه میبیند، الگو میگیرند. کتابخوانی فقط کتابخریدن و امانتگرفتن نیست. گاهی والدین برای فرزندانشان، افراطی کتاب میخرند، ولی بچه کتابخوان نیست. نباید کتابخواندن را با وعده جایزه به کودکان تکلیف کرد، بلکه باید تعاملی با کودک کتاب خواند.
وی افزود: حلقههای کتابخوانی که در کتابخانهها وجود دارد، تأثیرش بسیار بیشتر از چیزی است که فکر میکنید. کسی که عادت به کتابخوانی دارد، کتاب در تمام زندگیاش تاثیر میگذارد؛ قوه تجزیه و تحلیل پیدا میکند و قدرت نقد کردن خواهد داشت. کتاب خواندن موجب همدلی میشود و انسان را صاحب اندیشه میکند و در انتخاب مسیر زندگیاش، دچار سردرگمی نمیشود. این دقیقا بر خلاف آن چیزی است که خانوادهها میخواهند فرزندشان کتاب بخواند تا به اطلاعات و دانشش اضافه شود.
ارسال نظر