به گزارش روابط عمومی ادارهکل کتابخانه های عمومی استان خراسان رضوی، نشست شعرخوانی «قندپارسی» به مناسبت ۲۷ شهریور روز شعر و ادب فارسی و بزرگداشت استاد شهریار به همت محفل ادبی رواق ادب ادارهکل کتابخانههای عمومی خراسان رضوی، در محل کتابخانه مرکزی امام خمینی(قدس سره) مشهد برگزار شد.
در ابتدای جلسه سیدجمال حقیرالسادات، معاون امور کتابخانهها و همکاریهای ادارهکل کتابخانههای عمومی خراسان رضوی ضمن گرامیداشت روز شعر و ادب فارسی و بزرگداشت استاد سید محمدحسین شهریار، حضور چهار نسل را در این محفل ادبی فرصتی مغتنم دانست و افزود: نهال محافل ادبی در استان خراسان رضوی، توسط شاعران و فرهیختگان امروز تبدیل به درخت تنومندی شده است که شاخههای پربار آن در کتابخانهها مشغول به فعالیت میباشد. محافلی که در تمامی کتابخانههای عمومی استان فعال و پویا و مستمر فعالیت دارند و این مهم، تنها با همت اهالی ادب و ادبیات و علاقمندان این عرصه امکانپذیر شده است و ما اکنون در این روز، قدردان زحمات تکتک دبیران و دلسوزان این محافل هستیم.
در ادامه مجتبی ابوالقاسمی، شاعر و دبیر محفل رواق ادب ادارهکل کتابخانههای عمومی استان خراسان رضوی، با بیان اینکه ما امروزه مدیون شاعران بزرگی هستیم که جایگاه ویژهای در شعر و ادب پارسی دارند، افزود: این شعرا راه تازهای در شعر فارسی رقم زدهاند و باعث مانایی آن شده اند.
وی از حافظ، سعدی، فردوسی، نیما یوشیج، هوشنگ ابتهاج و ... به عنوان شاعران بهنام ایرانی نام برد و با گرامیداشت یاد و نام استاد شهریار گفت: وی نیز از شاعران تاثیرگذار در شعر فارسی بوده و خدمات ارزندهای در این زمینه داشته است.
در این محفل شعرخوانی، هر یک از شاعران به خوانش اشعار خود پرداختند:
مجتبی ابوالقاسمی، دبیر محفل ادبی رواق ادب ادارهکل کتابخانههای عمومی خراسان رضوی
اندیشۀ ناب این سخن دست تو نیست
نبض جریان دست من دست تو نیست
دست تو اگر چه رشته عمر من است
اما چمدان آمدن دست تو نیست
خیام اگر نشد سنائی بشوم
یا قافیه از جنس سماعی بشوم
من کار ندارم به بد و خوب غزل
من آمده ام فقط رباعی بشوم
یک بار دگر قافیه سازی کردم
با روح و روان شعر بازی کردم
با یک غزل تازه رسیدم از در
کودک شدم و زبان درازی کردم
هر چند که با عشق تو محرم نشدم
عشق تو زیاد بود و من کم نشدم
می خواستم از عاشقی ام توبه کنم
حوای دلم شدی و آدم نشدم
از هیچ مرا راه به هستم دادی
چون ذره که قلب حق پرستم دادی
مجذوب نگاه مادرم بودم که
سجاده ای از مهر به دستم دادی
دودم از سر رفت چون آتشفشانی سوخته
آه بر لب آمده یا نیمه جانی سوخته
می شوم هر دم به کام این و آن از بخت بد
مثل کندویی که از شیرین زبانی سوخته
با تمام کوشش من در پی رزق حلال
قسمتم شد از سر این سفره نانی سوخته
آیه های شعر من شان نزول عشق توست
تا بخوانی شعله شعله از روانی سوخته
واژه هایم بغض دارد در گلویم شیونی است
خنده ی تلخم گواه است از دهانی سوخته
گفتم از شادی بخوانم غم به من مهلت نداد
دید چون آیینه ای بشکسته جانی سوخته
قسمت این شاعر دلتنگ از این رهگذر
دفتر شعری است با زخم زبانی سوخته
حسن ابوالقاسمی (شاهد)، شاعر
مضمون غزل آمد عشاق غزل گو را
در ماه ربیع آمد عطر خوش شب بو را
زیبایی باران شد مضراب غزل هایم
هفده غزلم پر شد موسیقی جادو را
هر چشم تو یک شاعر هر چشم تو یک مضمون
من منزوی شعرم آن آیه ی ابرو را
مجذوب نگاهت شد جبریل چنین می گفت
لبخند بزن حالا تلفیق من و او را
مصراع به مصراع آتشکده از پا رفت
وقتی که شکستی تو آئینه تابو را
وقتی که دلم اسیر چشمان تو شد
از غیر برید تا غزل خوان تو شد
از یاد تو یک لحظه نگردد غافل
با مهر در آمیخت که مهمان تو شد
مرگ است سزای با تو بودن ای عشق
خون است بهای با تو بودن ای عشق
هر چند مرا تا به ابد می رانی
عشق است جفای با تو بودن ای عشق
محمدصادق بخشی، شاعر
نه می شود که ترا عشق من جواب کنم نه آنکه این دل وا مانده را مجاب کنم
میان غصه ی تنهائی و غم عشقت زلال عشق ترا ای گل انتخاب کنم
دچار مهر تو ام، جان بخواه می میرم مباد اینکه از امر تو اجتناب کنم
بناز پنجره وا کن ببینمت ای ماه بمیرم آنکه اگر رو بر آفتاب کنم
بنوش یک دو غزل از لبم که تا دم صبح ترا ببوسم و ترک از شراب ناب کنم
زلال شبنم صبحی و همدم گل سرخ خطاست پیش تو صحبت من از گلاب کنم
من از نگاه تو خواندم که دوستم داری اجازه هست ترا دلبرم خطاب کنم
چشمان تو رمز و راز دارد بانو
زیباست دو پلک ناز دارد بانو
دل دادن و دل سپردنت یعنی که
”این قصه سر دراز دارد بانو”
تقدیم به ساحت مقدس پیامبر اعظم صلوات الله علیه وآله...
وقتی که عشق قلب ترا مهربان کشید
دنیا به شوق دیدنت ای آشنا دوید
صبحی که دید کعبه ترا روبروی خود
گل از گلش شکفت وغمت را به جان خرید
دست نسیم تا که به زلف تو شانه زد
عطر گل محمدی(ص) از شانهٔ تو چید
دلبسته سلام تو پروردگار عشق
جان جهان فدای تو آئینه دار عشق
ضربُ المثل شده گل سرخ از حضور تو
نقش است در ضمیر زلالت بهار عشق
قران دلیل قلب رئوف تو می شود
ای اعتبار آدم و ای اعتبار عشق
آئینه ای و نور خدا در تو دیدنیست
وصف تو چون تلاوت قران شنیدنیست
سر چشمه مکارم اخلاقی ای رسول
آرامش دلی و جمال تو دیدنیست
یوسف برای مصر عزیز است و ناز تو
از فرش تا به عرش معلا خریدنیست
خلق عظیم و صبر جمیل ات زبانزد است
زیباترین سروده ی خلقت محمد است
علیاصغر شکفته، شاعر
خَلقی که هست خُلق خدایی مرامشان
آیات نور می چکد از هر کلامشان
آنان که سر به دایرۀ عشق داده اند
شمشیر عاشقی نسزد در نیامشان
از جرعه جرعه های شراب طهور عشق
ریزد ز دست ساقی کوثر به جامشان
آنان که جان به خاطر جانان سپرده اند
اسلام ناب زنده شد از ذکر نامشان
باشد اگر شنیدن حق راه و رسم ما
هر لحظه می رسد به دل و جان پیامشان
آنان که در مسیر عدالت قدم زدند
خیزد نسیم عطر سحر از مرامشان
در سینه ها، شکفته شود غنچه امید
وقتی رسد ز عرش جواب سلامشان
روزی اگر زمانه مرا دست و پا شکست
پر می زند کبوتر دل سمت بامشان
مصطفی جلیلیان مصلحی، شاعر
دلِ شکسته! به آغوشِ ذوالکرَم برگرد!
به لطفِ نور، به بیداریِ حرم برگرد!
نسیم با نفس هر نقاره می خواند:
به مهربانیِ مولای زنده دم برگرد!
بگیر دست ارادت به سینه و برخیز
به طوف باغِ کرامت، قدم قدم برگرد!
بیا که ابرِ خطاپوش اوست عقده گشا
گذشت از گنهت دوست، محترم برگرد!
به هر رواق، خدا را! ببین در آینه ها
رضا حقیقتِ هستی ست، از عدم برگرد!
رضاست قبله اعجاز و دستگیر نیاز
به پای بوسیِ این سابغُ النِّعَم برگرد!
هزار حج به طوافی نصیب خواهد شد
که قاصر است از انشادِ آن، قلم برگرد!
پر از بشارتِ روح الأمین، به مدح امام «ع»
غزل بخوان و به احوالِ محتشم برگرد!
ببین قرارِ دلت را به خانه خورشید
به راستی بگرای و ز پیچ و خم برگرد!
به قابِ پرچم سبزش، نوشته شوقِ ملک:
به شهرِ آینه ها، از مرورِ غم برگرد!
«رضا به داده بده، از جبین گره بگشای»
بهانه کم کن و این سو، به هر رقم برگرد!
بهشت می طلبی، زائر خراسان شو
پناهِ عالمیان است این حرم برگرد!
راضیه رجایی، شاعر
اینطرف عاشقانه با خونش، یک نفر داشت امتحان میداد
آنطرفتر هویزه مشثی خاک به تبرک به آسمان میداد
کاروانی رسید پر از شور، که بدون پیاله و انگور
مستی چشمهایشان از دور، غیرت کوه را تکان میداد
یکنفر یکنفر سر آوردند، کاروان دشت پرپر آوردند
به گمانم حسین آمده بود کربلا را به عاشقان میداد
خاک در خون و دود یاهو زد، آسمان پیش خاک زانو زد
یک نفر عاشقانه بیهنگام، داشت در خون اذان میداد
یک نفر بود و... یک نفر که نبود! در میان قنوت آتش و دود
با دو دستی که سبز بود و سپید پرچم سرخ را نشان میداد
آورده با خود آیههای مهربان را
تقسیم کرده بین مردم عشق و نان را
از گورهای خسته ما را خوانده تا نور
در جانمان پاشیده شوق بیکران را
از آسمان آورده با خود عاشقی را
در خاک روشن کرده راه جاودان را
آمد که تا یکسان ببیند رنگها را
دارد بلال برده میگوید اذان را
باران رحمت بر همه دلهای عالم
کوبانده درهم قلعه مستکبران را
پر کن ز رحمت باز دنیا را خدایا!
پیروزگردان لشکر صاحب زمان را ...
ارسال نظر